حتی به روزگاران

 (شـفـیـعـی کـد کـنـی)

ای مـهـربان تر از بـرگ در بــــوسـه های بــاران

      بیـداری ستـاره ، در چــــشــــم جـــویـبـاران

آیـیـنـه نـگـــاهـــت پـیـونـــد صـبــح و ســاحــل

       لبخند گــاه گـاهــت صـــبــــح سـتـاره بـاران

بــــازا کــــه در هــوایــت خـامــوشـی جـنـونــم

       فریاد ها بـر انگیخت از سـنـــگ کــوهساران

ای جـویبار جــاری ! زیـن سـایــه بــرگ مـگـریـز

       کاین گــونه فرصت از کف دادند بـی شماران

گفتی : « به روزگاران مهری نشسته » گفتم :

      « بیـرون نمی توان کرد حــتی بـه روزگاران »

بیگانگـی ز حـــد رفــت ، ای آشــنــا مــپـرهـیـز

      زین عاشـق پشیمان ، سر خیل شرمساران

پـیـش از من و تو بـسیار بـودند و نـقـش بستند

       دیـــوار زنــدگــــی را زیــن گـونــه یـادگـــاران

ویــن نــغـمـه مـحبــت بـعـد از مـن و تـو مـانـد

         تـا در زمـــانــه بـاقـیـست آواز بـــاد و بـــاران